رضا رستمی

کمک‌طلبیدن و یاری‌جستن برای موفقیت در هر کاری، امری معقول و پسندیده است؛ زیرا انسان به‌تنهایی، توانایی فراهم‌کردنِ تمام مقدمات لازم برای کامیابی را ندارد. حتی انسان کامل و شخصیت بی‌مانندی مثل پیامبر عظیم‌القدر اسلام هم برای پیشبرد اهداف الهی خود، نیازمند کمک بود؛ چنانچه در جای‌جای قرآن مجید، از یاری خداوند در مقاطع مختلف، سخن به میان آمده است. تا این جای مطلب را همه‌ی عاقلان تایید می‌کنند و ظاهرا اختلافی در آن نیست.
اما اینکه «به چه کسی باید تکیه کرد و از چه کسی باید کمک طلبید» موضوعی است که بی‌توجهی به آن، به قیمت از دست‌رفتن همه‌ی رویاهای شیرین، تمام خواهد شد.

غور و تدبر در آخرین کتاب الهی، به ما نشان می‌دهد که یک مسلمان باید به چه عناصری تکیه کند و از آن‌ها طلب یاری نماید. در قرآن کریم از دو عنصر «نصرت الهی» و «مؤمنان» بعنوان یاری‌کننده و پشتیبان، یاد شده است: «هُوَ الَّذی اَیَّدَکَ بِنَصرِه‌ وَ بِالمُؤمِنین»[۱] کمک پروردگار به همراه یاری مؤمنان پاکباخته، ضامن پیروزی و موفقیت در هر عرصه‌ای است.

در تمام مقاطع تاریخ تا به امروز، علاوه بر نصرت خداوند متعال، یاری مؤمنان بااخلاص هم نقش فراوانی در اعتلای کلمه‌ی توحید و ذلت شرک و الحاد داشته است.
موسای کلیم (علیه‌السلام) در این راه از برادرش هارون، کمک می‌گیرد.
محمد امین (صلی‌الله‌علیه‌وآله) با یاری علی‌مرتضی (علیه‌السلام) بساط بت‌پرستی را بر‌می‌چیند
و علی (علیه‌السلام) نیز با کمک مؤمنانی مثل مالک‌اشتر به نشر اسلام، همت می‌گمارد.
در کربلا نیز، سید و سالار شهیدان با کمک یاران باوفایش مخصوصاً قمر بنی‌هاشم (علیهم‌السلام) به مقابله با یزیدیان می‌پردازد و وقتی علمدارش به شهادت می‌رسد با صدای بلند اعلام می‌کند که الآن کمرم شکست و پشت و پناهم از دست رفت.
در عصر حاضر نیز، امام راحل عظیم‌الشان به صراحت از کودکان در گهواره بعنوان سربازان و یاوران خود نام ‌می‌برد
و حضرت امام خامنه‌ای نیز همواره به تمجید نقش مردم در مسیر پر فراز و نشیب انقلاب، پرداخته‌اند.

از این دو عامل یعنی «نصرت الهی» و «مؤمنان» که بگذریم دیگر هیچ‌ تکیه‌گاهی برای شخص مسلمان باقی نمی‌ماند. بنابراین بسیار واضح است که به‌هیچ عنوان و با هیچ توجیهی نمی‌توان به دشمن بدسابقه و کینه‌توز اعتماد کرد و از او انتظار مساعدت داشت.

شاید خواننده‌ی محترم به جمله‌ی اخیر، با دیده‌ی تعجب بنگرد و بپرسد که آیا هستند کسانی که از دشمن هم انتظار دوستی داشته باشند؟ در پاسخ باید گفت که متاسفانه در سال‌های اخیر، عده‌ای دشمن را دشمن، فرض نکردند و حتی با الفاظی مثل «باهوش» و «مؤدب» به تمجید از او هم پرداختند! همان‌ها که در مقابلِ تهدیدها و تحقیرهای مکرر دشمن، واکنش مناسبی نشان ندادند؛ با این هدف که نکند به پَرِ قبای آمریکا بربخورد و نظر رحمت خود را از ما دریغ کند!

سخنان اخیر رهبر معظم انقلاب ناظر به همین موضوع مهم است: «من به همه‌ی این آقایان محترمی که نامزد انتخابات ریاست جمهوری هستند این را عرض میکنم ـ حرفی است که بارها گفته‌ایم ـ تصمیم بگیرند، به مردم هم بگویند، در تبلیغاتشان هم بگویند، قول هم بدهند که برای پیشرفت امور کشور، برای توسعه‌ی اقتصادی، برای باز کردن گره‌ها، نگاهشان به بیرون از این مرزها نخواهد بود، نگاه به خود ملّت خواهد بود.»[۲]

فردی که برای چهار سال آینده به عنوان رییس‌جمهور کشور، انتخاب خواهد شد هم برای پیشرفت این کشور، نیاز به کمک خواهد داشت و این نوشتار با محورقرار دادن یک اصل قرآنی، درصدد تذکر این مطلب بود که انتخاب کمک و تکیه‌گاهی به جز «نصرت الهی» و «مؤمنان» -در حقیقت- تکیه بر باد و محکوم به شکست است.

• رضا رستمی

1. انفال، ۶۲
2. پنج اردیبهشت ۱۳۹۶