رضا رستمی

شب و روز ندارد. رمضان یا غیر رمضان، ماه حرام یا غیر حرام هم ندارد. دائماً و بی‌وقفه می‌کوبند! یک سال و پنج ماه گذشته و تا امروز فقط هزاران نفر، کشته شده‌اند! تعداد زخمی‌ها و میزان خسارات مالی که بماند! اکثر کشته‌ها و زخمی‌ها هم زن و بچه هستند. الان گرسنگی و فقدان امکانات درمانی هم بیداد می‌کند.
از آمریکا و سازمان‌ملل و غربی‌ها که انتظاری نیست؛ آن‌ها براساس مأموریت حق‌ستیزیِ خود، عمل می‌کنند. اتفاقاً اگر از این جنایت‌ها حمایت نکنند جای تعجب دارد.
حکومت وهابی عربستان سعودی و هم‌پیمانان منطقه‌ای او هم که دقیقاً براساس اقتضای طبیعت خود، یعنی خدمت به استکبار و سرکوب تشیع، کار می‌کند.
هیچکدام این‌ها غیرطبیعی و تعجب‌آور نیست.
چیزی که این نوشته، دنبال می‌کند تذکری است به خودمان. ما چقدر به فکر شیعیان یمن هستیم و به آنها کمک می‌کنیم. اصلاً آیا به یادشان هستیم و لااقل دعایشان می‌کنیم؟
«جان کری» گفته بود وقتی خبر حرکت کشتیِ ایرانی برای کمک به یمن را شنیدم تشری زدم و گفتم ما این را تحمل نخواهیم کرد! فوراً آقای ظریف تماس گرفت و اطمینان داد که این کشتی به یمن نخواهد رسید و همین‌طور هم شد! مدت‌ها گذشت و ما بشدت مشتاق بودیم تا این سخنان، تکذیب شود ولی متاسفانه نشد و معلوم شد قضیه، صحت دارد!
نه فقط دولت، بلکه تک‌تک ما وظیفه داریم. هرکس هرچه از دستش برمی‌آید باید انجام دهد. از دعاکردن، صدقه‌دادن، کمک مالی، و حتی حمایت در فضای مجازی.
البته می‌توان بهانه آورد و بی‌خیال بود؛ فقط ای کاش این حدیث پیامبر، صحت نداشته باشد:
«کسی که بشنود شخص مظلومی از مسلمانان کمک می‌خواهد، ولی او را یاری نکند، مسلمان نیست.»[۱]

• رضا رستمی

1. کافى، ج۲، ص۱۶۴، ح۵